Wśród 60 tysięcy pracowników instytucji unijnych obok urzędników zatrudnionych na stałe (czytaj: Etat w Brukseli. O urzędnikach zatrudnionych na stałe) pracują także osoby zatrudnione na czas określony.

Pracownicy kontraktowi są zatrudniani do pomocniczych prac fizycznych i administracyjnych albo by uzupełnić braki kadrowe na stanowiskach specjalistycznych. Podpisują oni umowę na minimalny czas określony, wynoszący zazwyczaj od 6 do 12 miesięcy, maksymalnie do 6 lat. Określa się ich skrótem CAST. (Wskazanie takiej prawidłowej odpowiedzi sprawiło w naszym quizie kłopot blisko 1/4 uczestników; znało ją 76 proc.).

Stanowiska personelu kontraktowego podzielone są na cztery grupy. FGI to stanowiska dotyczące pomocniczych prac fizycznych i administracyjnych. Do tej grupy należą na przykład kierowcy, kucharze czy recepcjoniści. FGII grupuje stanowiska związane z pracą w sekretariacie, prowadzeniem biura itp. W grupie FGIII są do wykonania zadania redakcyjne, księgowe i inne techniczne, a w FGIV – zadania administracyjne, doradcze czy związane z umiejętnościami językowymi. W jednym z naszych quizów internauci mierzyli się m.in. z przyporządkowaniem stanowisk do właściwej grupy i średnio ośmiu na dziesięciu wskazywało prawidłową odpowiedź.

Aby rozpocząć starania o pracę w instytucjach UE należy przede wszystkim stworzyć profil kandydata na stronie: https://epso.europa.eu/home_pl 

Personel kontraktowy wybierany jest z bazy danych prowadzonej przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO). Kiedy w jakiejś unijnej instytucji pojawia się wakat, pracownicy odpowiedzialni za sprawy kadrowe wyszukują tam nowego pracownika na podstawie kluczowych haseł. System proponuje najbardziej odpowiednich kandydatów, którzy mają szanse na zaproszenie do przystąpienia do pierwszego etapu rekrutacji.

Procedura naboru może składać się z kilku etapów - poza przeglądem CV kandydatów, w grę wchodzą także testy rozumienia lub testy kompetencji, które mogą być przeprowadzane w formie pisemnej i ustnej, oraz inne egzaminy praktyczne z danej dziedziny.

Pierwszym krokiem do kariery w Brukseli czy Strasburgu może być staż. Każdemu, kto szuka kariery w sprawach europejskich, takie rozwiązanie zapewnia cenne doświadczenie i wgląd w pracę instytucji UE.

Istnieją różne programy stażowe, z których najbardziej znany to tzw. „Blue book” w Komisji Europejskiej, w ramach którego dwa razy w roku przyjmowanych jest około 600 osób. Jego nazwa pochodzi od niebieskiej księgi, w której umieszczono wstępnie wybrane imiona i nazwiska kandydatów, zanim zostały wymienione na system online.

Staż jest płatny, a stażyści w większości przypadków otrzymują około 1200 euro miesięcznie, jeśli odbywają staż w Brukseli (w innych krajach kwota ta może się różnić).

Parlament Europejski organizuje staże im. Roberta Schumana, również przewidziane na pięć miesięcy. Mogą w nim brać udział absolwenci wyższych uczelni, którzy biegle władają jednym z języków urzędowych UE, a drugi znają na bardzo dobrym poziomie. Jednym z wymogów jest, by wcześniej nie pracowali dłużej niż dwa kolejne miesiące w instytucji lub organie UE.

Studenci zainteresowani Unią Europejską mogą zostać ambasadorem „EU Careers”. Celem programu jest stosowanie innowacyjnych sposobów promowania pracy w instytucjach europejskich. Chodzi o udział w targach pracy, organizowanie prezentacji, udzielanie odpowiedzi na pytania dotyczące pracy w strukturach unijnych, aktywną obecność w internecie i mediach społecznościowych. 

Jedno z podstawowych wymagań to gotowość do pełnienia roli ambasadora przez co najmniej dwie godziny tygodniowo. Do zadań takiej osoby należy organizowanie co najmniej jednego wydarzenia promującego pracę w unijnych instytucjach, udział w szkoleniach, zdawanie relacji ze swojej działalności. 

W Polsce w programie uczestniczy blisko sześćdziesiąt uczelni wyższych, m.in. Uniwersytet Warszawski, Politechnika Krakowska czy Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie.    

aba/